من خیلی دلم میخواست از این دخترایی باشم که از بچگی رفتن کلاس موسیقی و تو این سنشون، ویولن بلدن، سنتور بلدن، و هرساز دیگه‌ای. اما نبودم.
الان که دارم اینارو می‌نویسم، سیم ویولنم رو پاره کردم و آرشه‌شم داغون شده. این حرف از طرف کسی که ویولن بلده قابل بخششه، اما از طرف کسی که هنوز نتونسته کلاس بره و نشسته پای آموزشای یوتیوب و از هیچی سردرنمیاره نه.
اگه بهتون بگم بالای تختم یه ویولن خراب، یه سنتور پاره، و یه دف که ازش استفاده نمی‌کنم هست باورتون میشه؟
روز اولی که سنتور داشتم، مامانم برش داشت، درش باز بود. پرت شد و شکست. دادیم تعمیرش کنن. بعد از یه ماه که اومدم برم یوتیوب دیدم یکی از سیماش پاره شده. اصلا نفهمیدم منی که حتی بعد از اون لمسش هم نکردم چجوری ممکنه خرابش کرده باشم.
روز اولی که ویولن خریدم هم همینطور شد. داداشم آرشه‌شو برداشت. دیدم همینجوری داره وامیشه از هم. اومدم اونو بگیرم، دستم خورد یه‌جای دیگه از ویولنم شکست. امروز هم که اینطوری.
واقعا حس می‌کنم طلسم شدم. هربار خواستم برم کلاس موسیقی کنسل شده، نمونه‌ش همین اواخر که به لطف کرونا همه تصمیمام بر باد رفت. هربار گفتم از یوتیوب یاد می‌گیرم هم یه‌جاشون شکست.
قبل از این می‌زدم زیر گریه اما الان بغض گلومو گرفته و دارم می‌خندم. یکی بیاد این سازهارو از دست من نجات بده، من رو هم از این زندگی.
درباره این سایت